İnsanoğlu İnsanlığını Unuttu!

Yaralanıyoruz her gün, yaşasak da bir yanımız artık eskisi gibi değil. Çünkü öldürülüyoruz. Hala yaşarken, nefes alırken, kanlı canlıyken. Nefes alışlarımız eksiliyor. İnsan olan yanlarımızı, acımadan öldürüyorlar. Sahi yaşamak için herkes böyle dişiyle tırnağıyla mücadele mi veriyor? Kadınlar, anneler, çocuklar… AHH! Siz gördüğüm en kayda değer savaşçılarsınız, aldığınız her yarada yeni bir çiçek açıyorsunuz. Buradan dünyalarca uzaktasınız ama kokunuz, renginiz, gülüşünüz, bakışınız bir nefes kadar yakın. Her seferinde sizi savunacağız, ta ki bir gün biz de öldürülene kadar. Ölene kadar demek isterdim ama insanoğlu bu şansı bize tanımıyor. Etimizle kemiğimizle, en zayıf ve en güçlü yönlerimizle ayaktayız.

Sevilecek yanlarımızı, mutlu yarınlarımızı elimizden alıyorlar. Acımadan, sertçe bizi aşağılıyorlar. Hayatlarımızı, hayallerimizi tepetaklak ediyorlar.  Dur artık insanoğlu! Neye bu hıncın? Niye bu acımasızlığın? Seni doğuran anaya mı? Ömrüne hayat veren kadına mı? Yoksa sana ait bir parçaya mı? Hangi yaptığının izahı olabilir ki? Hangi kanun da hangi adalette bunun tasviri var? Yaralı mısın insanoğlu? Acın mı var? Öfkeli misin ya da? Hak etmese yapmayacak mıydın yoksa? Hangi gerekçe insanlığına sırtını dönmeni sağladı? Hangi avukat seni aklar hangi hakim seni serbest bırakır, bilemem. Ama insanoğlu sen kendi varlığınla o bedene lanetlendin.

Sıradaki kim, kimin için methiyeler yakacağız? Kime ağlayacağız, kimin için adalet arayacağız? Bilmiyoruz. Nasıl bir dünya bu? Ölmek bile zor diyor, acı çeken ruhlar. Cehennemin içinde yürüyoruz, yanarak ulaşıyoruz sonumuza! Rakamlarla ifade ediyorlar, giden hayatların değeri nasıl herhangi bir sayıyla ifade edilir! Can bu yaşıyor yıllarca, düşüyor kalkıyor defalarca. Dokunuyor, var oluyor yüzlerce yaşamda! İz bırakıyor, bazı hayatlara. 

Sonunda sayısal verilerle hesaplanıyor onca yaşanmışlık. Bunun izahı olamaz. Bir hayat gitti! Bir hayatın değdiği onca hayat yerle bir oldu. Ve son 65 günde 67 kadın öldü, öyle mi? Yanılıyorsunuz 67hayat,67dünya yok oldu. 67dünyada yaşayan binlerce insan tepetaklak oldu! Yüzlerce insan aynı acıyı çekiyor. “İnsan toprağı avuçlayıp cebine koyar, cebine koyduğu bir avuç toprağa gömülür. İnsan çok ölümlüdür. Toprak çok topraktır.”, izdiham dergisinde geçen bu cümleleri alıntılayarak yazımı noktalıyorum. Umarım insan kalan son parçalarınız, sesimi duyar!